پروتزهای دندانی
A- پروتزهای ثابت
B- پروتزهای متحرک
این بخش از درمانهای پروتزی شامل آندسته از پروتزهای دندانی هستند که پس از آماده سازی دندان بر روی دندان چسب خورده و ثابت می شوند. رایجترین این پروتزها شامل: روکشهای تک واحدی و روکشهای چند واحدی متصل به هم یا بریج
– اینله، انله
– لامینیت های سرامیکی
پروتزهای دندانی
این پروتزها در مواردی که بافت تاجی دندان بسیار تخریب شده و امکان شکستن آنها وجود دارد، به منظور بازگرداندن استحکام تاج دندان و حفظ دندان بکار می روند. دندانهایی که درمان ریشه می شوند بعلت پوسیدگی های وسیع و تخریب تاج از رایجترین دندانهایی هستند که کاندید این درمان می باشند.
در این درمان معمولاً به دنبال از دست رفتن یک یا دو دندان به شرط اینکه دندانهای مجاور فضای دندان کشیده شده مناسب باشند
پس از آماده سازی دندانهای پایه (دندانهای مجاور فضای بی دندانی) برای آنها روکشهایی ساخته شده و روکش جایگزین دندانهای از دست رفته به آنها متصل شده و بصورت یک مجموعه واحد روی دندانهای پایه متصل می شوند این درمان را بریج دندانی می گویند.
پروتزهای دندانی
1- پروتزهای ثابت متال-سرامیک یا اصطلاحاً PFM
2- پروتزهای ثابت تمام سرامیک
این بخش از درمانهای پروتزی شامل مواردی است که پوشش کامل دندانی انجام نمی شود و تنها بخشهای از دست رفته جایگزین می شود.
این بخش امروزه بسیار گسترده و پرطرفدار می باشد، این بخش به نوعی جزء درمانهای انله می باشد که معمولاَ روی سطح بیرونی دندانها قرار می گیرد و معمولاَ برای اصلاح فرم و کانتور، رنگ و موقعیت دندانها کاربرد دارد.
B-1= پروتز دندانی پارسیل Parcial Denture
شامل: B-2= پروتز دندانی کامل Full Denture
B-3=پروتز دندانی اوردنچر Over Deture
پروتزهای دندانی
پروتزهای متحرک بخشی از درمانهای پروتزی هستند که به سادگی توسط بیمار قابل گذاشتن و برداشتن است و معمولاَ برای جایگزینی یک یا چند دندان یا همه دندانها کاربرد دارند.
این بخش معمولاَ در میان مردم به دندان تیکه ای معروف است، برای جایگزین نمودن تعداد محدودی از دندانها به کار می روند. اغلب از جنس آکریل و یا کروم کبالت می باشند.
نوع کروم کبالت آن بعلت رعایت برخی نکات فیزیکی و مکانیکی در آنها برای توزیع بهتر نیروی جویدن از انواع آکریلی مناسبترند این نوع بهداشتی تر بوده و نیروهای جویدن را به نحو مناسب تری به لثه و دندانها اعمال کرده و میزان تخریب لثه و دندانها در آن کمتر است.
این مورد اغلب در بیمارانی کاربرد دارد که همگی دندانهای خود را
به علل گوناگون از دست داده اند و به هر دلیل امکان
درمان های ایمپلنتی را ندارند. اغلب این بیماران افراد سالخورده و مسن هستند.
پروتزهای دندانی
در این درمان ها این است که بخش نگهدارنده دندان ها اصطلاحاً لثه دندان مصنوعی بایستی کاملاً سخت باشد
تا کارایی لازم جهت جویدن را داشته باشند. بخش های نرم و ژله ای که در زیردست دندان ها استفاده می شوند اغلب موقت بوده و برای رفع التهاب لثه ای در افرادی که به تازگی درمان پروتزی راانجام داده اند کاربرد دارد و بایستی برای یک دوره کوتاه استفاده شود. و سپس آن را برداشت این بخش علاوه بر نداشتن کارایی لازم در جویدن ، بهداشتی نبوده و می تواند سبب تجمع قارچ و میکروب بر روی سطح زیرین دنچر شود.
نوعی از پروتز متحرک است که بروی تعدادی از دندان های طبیعی
باقیمانده یا پایه های ایمپلنت کاشته شده قرار می گیرند.
این دسته از پروتز ها به علت تحرک کمتر و یا به عبارتی نیمه متحرک بودن
راحتی بیشتری نسبت به انواع متحرک دارد، و کارایی آن ها نیز بهتر است.
البته نسبت به انواع پروتز های ثابت ضعیف تر بوده و کاراریی کمتری دارند.